αναίσχνυντος

–η, -ο (Α ἀναίσχυντος, -ον)

αυτός που δεν ντρέπεται, αναιδής, αδιάντροπος

αρχ.

1. (για πράγματα) αισχρός, απαίσιος, αποτρόπαιος

2. (το ουδέτερο ως ουσιαστικό) τὸ ἀναίσχυντον η αναισχυντία.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ἀν- στερ. + αἰσχύνομαι.

ΠΑΡ. αναισχυντία, αναισχυντώ

μσν.- νεοελλ.

ἀναισχυντίζω.

ΣΥΝΘ. ἀναισχυντογράφος].